UWAGA! Ten serwis używa cookies i podobnych technologii.

Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to. Czytaj więcej…

Zrozumiałem

ARTYKUŁY

PRAWO UMÓW

Co nowego

PRAWO HANDLOWE

Co nowego

PRAWO PRACY

Co nowego

PRAWO RODZINNE

Co nowego

PRAWO SPADKOWE

Co nowego

PRAWO TRANSPORTOWE

Co nowego

PRAWO NIERUCHOMOŚCI

Co nowego

WYDARZENIA

WYDARZENIA

Co nowego

W dniu 19 września 2024 r. Sąd Najwyższy, w sprawie o sygn. akt III CZP 5/24 w składzie 3- osobowym podjął istotną Uchwałę dla kredytobiorców prowadzących obecnie (oraz zamierzających) spory przeciwko Syndykowi Getin Noble Bank:

„​Postępowanie sądowe z powództwa kredytobiorcy będącego konsumentem o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego z umowy kredytu, prowadzone przeciwko bankowi, co do którego w toku postępowania ogłoszono upadłość, nie jest sprawą „o wierzytelność, która podlega zgłoszeniu do masy upadłości” w rozumieniu art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, a tym samym może być podjęte z chwilą ustalenia osoby pełniącej funkcję syndyka”

Tym samym rozstrzygnięta została kwestia możliwości prowadzenia sprawy o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego (ustalenia nieważności Umowy) dotycząca kredytobiorców, którzy swoje zobowiązanie kredytem indeksowanym do CHF zwarli z Getin Noble Bank. Zarówno Syndyk Banku, jak i nieliczne składy orzekające w Polsce utrzymywały tezę, iż takie postępowanie winno być zawieszone z uwagi na prowadzone postępowanie upadłościowe Getin Noble Bank. Jednakże przeważająca liczba apelacji w kraju, popierała pogląd wyrażany również przez naszą Kancelarię, iż powództwo o ustalenie winno być prowadzone przeciwko Syndykowi. Czym innym bowiem jest zgłoszenie swojej wierzytelności pieniężnej z tytułu nieważnej Umowy w postępowaniu upadłościowym, a czym innym ustalenie nieważności takiej Umowy w celu ochrony swoich praw.

Interes prawny kredytobiorcy w dochodzeniu ustalenia nieważności umowy kredytu jest oddzielny od interesu, który miałby zostać zaspokojony w wyniku uwzględnienia roszczenia o zapłatę. Wyraża się bowiem w tym, że strona powodowa oczekuje uzyskania od sądu potwierdzenia w wyroku tego, że nie jest związana zawartą z bankiem umową kredytu. Takiego rozstrzygnięcia nie może natomiast uzyskać w żadnym trybie przewidzianym w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, gdyż w ramach postępowania upadłościowego strona mogłaby uzyskać tytuł wyłącznie do zwrotu świadczeń spełnionych nienależnie na rzecz banku (do czego też Kancelaria w imieniu swoich klientów Getin Noble Banku dąży w tymże postępowaniu)

Gdyby uznać zasadność wnioskowania, iż postępowanie w zakresie roszczenia o ustalenie winno być zawieszone, kredytobiorca będący konsumentem, z uwagi na ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy zostałby pozbawiony ochrony prawnej swego roszczenia o ustalenie, którego nie może dochodzić w żaden inny sposób, w tym w trybie postępowania upadłościowego. Taki wniosek jest zatem nieuzasadniony, sprzeczny z celami dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i nie znajduje oparcia w przepisach prawodawstwa polskiego.

Kancelaria prowadzi obecnie kilkanaście spraw wniesionych przeciwko Syndykowi Getin Noble Bank, które są prowadzone na bieżąco, a dodatkowo we wszystkich sprawach Klienci w kilka dni od wniesienia pozwu przeciwko Syndykowi otrzymali zabezpieczenie w postaci wstrzymania obowiązku płatności rat na poczet tychże Umów. Dodatkowo w ostatnim czasie klienci, którym w ostatnich miesiącach udało się uzyskać przy pomocy Kancelarii prawomocne wyroku ustalające nieważność Umów przeciwko Syndykowi otrzymali już aktualne wypisy z Ksiąg Wieczystych uwzgledniające wnioski Kancelarii o wykreślenie hipoteki ciążących na Nieruchomościach z tytułu zawartych Umów.

Z poważaniem,

apl. rad. Adrian Waroch

Miło nam poinformować, o kolejnych korzystnych wyrokach dla naszych klientów w sprawach frankowych, z podziałem na poszczególne Banki oraz Instancje.

Wyroki I instancji:

Bank Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski spółka akcyjna z siedzibą w Warszawie

1. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 5 lipca 2024r., (I C 186/22), w którym Sąd

     ustalił, że umowa kredytu własny kąt hipoteczny XXXXX z 2007 r. jest nieważna,

     zasądził od pozwanego Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego spółki akcyjnej z siedzibą w Warszawie łącznie na rzecz XXXX kwoty 138.134,74 PLN (sto trzydzieści osiem tysięcy sto trzydzieści cztery złote siedemdziesiąt cztery grosze) i 74.726,62 CHF (siedemdziesiąt cztery tysiące siedemset dwadzieścia sześć franków szwajcarskich sześćdziesiąt dwa centymy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

2. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 czerwca 2024 r. (I C 2290/22), w którym Sąd:

     zasądził od pozwanego Powszechnej Kasy Oszczędności Bank Polski Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz powoda XXXXXXXXXX kwotę 53 852,89 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie

     ustalił, że nieważna jest umowa kredytu mieszkaniowego Własny Kąt hipoteczny nr XXXX z 2007 r. zawarta pomiędzy XXXX, a Powszechną Kasą Oszczędności Bank Polski Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie, a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

3. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 czerwca 2024 r. (I C 2793/22), w którym Sąd:

       Zasądził od pozwanego Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz XXXX kwotę 163.885,74 zł (sto sześćdziesiąt trzy tysiące osiemset osiemdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

       ustalił, że koszty procesu w całości ponosi pozwany Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie, przy czym szczegółowe ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu

4. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 lipca 2024r (I C 3322/22), w którym Sąd:

       zasądził od pozwanego Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego spółki akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz XXXXX kwotę 403.107,30 zł (czterysta trzy tysiące sto siedem złotych trzydzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

        ustalił, że umowa kredytu mieszkaniowego Własny Kąt hipoteczny XXX z 2007r. zawarta pomiędzy powodem XXXX, a pozwanym Powszechną Kasą Oszczędności Bankiem Polskim spółką akcyjną z siedzibą w Warszawie, jest nieważna , a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

5. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 lipca 2024 r (I C 3064/23), w którym Sąd:

       zasądził od pozwanego - Powszechnej Kasy Oszczędności Bank Polski SA w Warszawie na rzecz powodów XXXX łącznie 255 784,00 (dwieście pięćdziesiąt pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt cztery) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie

         ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z nieważnej umowy o kredyt mieszkaniowy własny kąt hipoteczny XXXXXXX z 2006 r. pomiędzy XXXX, a Powszechną Kasą Oszczędności Bankiem Polskim SA;, a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

Bank BPH SA z siedzibą w Gdańsku

1. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 6 maja 2024r., (I C 876/22), w którym Sąd:

      ustalił, że umowa kredytu nr XXXXX z 2006 r. zawarta pomiędzy GE Money Bank SA w Gdańsku a XXXXXXXX jest nieważna

       zasądził od pozwanego Banku BPH SA w Gdańsku na rzecz XXXX łącznie kwotę 166 456, 82 zł (sto sześćdziesiąt sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,, a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

2. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 lipca 2024 r. (I C 1141/22), w którym Sąd:

      zasądził od pozwanego Banku BPH Spółki Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku łącznie na rzecz XXXX kwotę 190 428,16 zł (sto dziewięćdziesiąt tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych szesnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie

      zasądził od pozwanego Banku BPH Spółki Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku łącznie na rzecz XXX kwotę 15 896,86 zł (piętnaście tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnieni

       ustalił, że nieważna jest umowa kredytu hipotecznego nr XXXXX z 2005 r. zawarta pomiędzy XXXXXXX, a GE Money Bankiem S.A. z siedzibą w Gdańsku, poprzednikiem prawnym pozwanego Banku BPH Spółki Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku,, a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

3. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 kwietnia 2024 r. (I C 1981/22), w którym Sąd:

       zasądził od pozwanej Banku BPH Spółki Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku łącznie na rzecz XXXX - kwotę 193.575 (stu dziewięćdziesięciu trzech tysięcy pięciuset siedemdziesięciu pięciu) złotych 77 (siedemdziesięciu siedmiu) groszy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, - kwotę 17.250 (siedemnastu tysięcy dwustu pięćdziesięciu) franków szwajcarskich 1 (jednego) centyma wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie

        stwierdził, że nieważna jest umowa o kredyt hipoteczny z 2006 r. numer XXX zawarta pomiędzy powodami XXXX, a GE Money Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w Gdańsku – poprzednikiem prawnym pozwanej Banku BPH Spółki Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku,, a także orzekł o kosztach procesu, którymi w całości obciążony został pozwany Bank.

Santander Bank Polska Spółce Akcyjnej z siedzibą w Warszawie

1. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 11 lipca 2024 r. (I C 3389/22), w którym Sąd:

         ustalił, że umowa kredytu na cele mieszkaniowe EKSTRALOKUM z 2008 roku jest nieważna;

          zasądził od pozwanego na rzecz XXXX kwotę 285.071,74 zł (dwieście osiemdziesiąt pięć tysięcy siedemdziesiąt jeden złotych i siedemdziesiąt cztery grosze) oraz kwotę 1.417,23 CHF (tysiąc czterysta siedemnaście franków szwajcarskich i dwadzieścia trzy centymy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,     

            pozostawił szczegółowe rozliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu przy przyjęciu, że powód XXXXX wygrał sprawę w całości.

mBank SA w Warszawie

1. Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 20 maja 2024 r. (I C 2175/23), w którym Sąd:

       zasądził od pozwanego – mBank SA w Warszawie na rzecz powódki XXXX 124 982,74 (sto dwadzieścia cztery tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dwa 74/100) złotych i 84 593,13 (osiemdziesiąt cztery tysiące pięćset dziewięćdziesiąt trzy 13/100) franków szwajcarskich, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 15 kwietnia 2023 roku;

        zasądził od pozwanego na rzecz powódki 1 000,00 (tysiąc) złotych tytułem zwrotu opłaty od pozwu oraz 10 817,00 (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia

WYROK PRAWOMOCNY – BANK NIE ZŁOŻYŁ APELACJI

 

Syndyk masy upadłości Getin Noble Bank Spółki Akcyjnej w upadłości z siedzibą w Warszawie

  1. Wyrok Częściowy Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2024 roku (I C 3332/23), w którym Sąd:

stwierdził, że nieważna jest umowa kredytu hipotecznego numer XXXX z 2007 r., zawarta pomiędzy XXXXX, a Getin Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w Katowicach – poprzednikiem prawnym Getin Noble Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie

WYROKI II INSTANCJI:

Bank Millennium spółka akcyjna w Warszawie

1.   Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2024 r. (I ACa 1428/22), w którym Sąd:

       oddalił apelację Banku;

       zasądził od pozwanego na rzecz XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji ustalający nieważność umowy kredytu z 2007 r.  oraz zasądzający od Banku na rzecz XXXX  koszty postępowania.

 

2. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 maja 2024 r. (I ACa 1621/23), w którym Sąd:

      oddalił apelację Banku;

      zasądził od pozwanego na rzecz XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji zasądzający od pozwanego Banku Millennium Spółki Akcyjnej w Warszawie łącznie na rzecz XXX kwoty: 151 212,20 zł (sto pięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście dwanaście złotych i dwadzieścia groszy) oraz 56 302,39 CHF (pięćdziesiąt sześć tysięcy trzysta dwa franki szwajcarskie i trzydzieści dziewięć centymów) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zasądzający od Banku na rzecz XXXX  koszty postępowania.

3. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23 sierpnia 2024 r. (I ACa 1774/22), w którym Sąd:

     oddalił apelację Banku;

      zasądził od pozwanego na rzecz XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

        zasądził od pozwanego na rzecz XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji ustalający, że umowa kredytu hipotecznego z 2007 roku zawarta pomiędzy Bankiem Millennium Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie a XXXXXXX nieważna; oraz zasądził od pozwanego Banku Millennium Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz XXXX łącznie kwotę 99.155,48 zł (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy sto pięćdziesiąt pięć złotych czterdzieści osiem groszy) oraz 39.955,30 CHF (trzydzieści dziewięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt pięć franków szwajcarskich trzydzieści centymów) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz zasądzający od Banku na rzecz XXXX  koszty postępowania.

Santander Bank Polska spółce akcyjnej z siedzibą w Warszawie

1. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 lipca 2024 roku (I ACa 229/23), w którym Sąd:

        oddalił apelację Banku;

         zasądził od pozwanego na rzecz każdego z XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji ustalający nieważność umowy kredytu EKSTRALOKUM z 2008 r.  oraz zasądzający od Banku na rzecz XXXX kwot 78.033,26 zł i 39.896,35 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zasądzający od Banku na rzecz XXXX  koszty postępowania.

Bank Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski spółka akcyjna z siedzibą w Warszawie

1. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 marca 2024 r. (I ACa 235/23), w którym Sąd:

       oddalił apelację Banku;

       zasądził od pozwanego na rzecz każdego z XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji zasądzający od Banku na rzecz XXXX łącznie kwoty 361.055,62zł (trzysta sześćdziesiąt jeden tysięcy pięćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zasądzający od Banku na rzecz XXXX  koszty postępowania.

Bank BPH SA z siedzibą w Gdańsku

1. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 lipca 2024 r. (I ACa 973/23), w którym Sąd:

        oddalił apelację Banku;

        zasądził od pozwanego na rzecz każdego z XXX koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I instancji stwierdzający nieważność umowy kredytu zawarty pomiędzy GE Money Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w Gdańsku (poprzednikiem prawnym pozwanego Banku BPH Spółki Akcyjnej z siedzibą w Gdańsku), a XXX oraz zasądzający od BPH S.A. na rzecz XXXX kwotę 153 849,31 zł wraz z odsetkami oraz koszty postępowania.

Syndyk masy upadłości Getin Noble Bank Spółki Akcyjnej w upadłości z siedzibą w Warszawie

1. Wyrok częściowy Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 marca 2024 r (I ACa 226/24), w którym Sąd:

       oddalił apelację w zakresie punktu pierwszego wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie.

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I Instancji w punkcie I tj.  ustalający, że umowa kredytu hipotecznego z 2007 r. zawarta pomiędzy XXXX, a Getin Bank Spółką Akcyjną w Katowicach – DOM Odziałem w Łodzi (obecnie Getin Noble Bank Spółka Akcyjna w Warszawie) jest nieważna – na podstawie prawomocnego odpisu wyroku klienci w ciągu 4 miesięcy uzyskali wykreślenie hipoteki z księgi wieczystej.

2. Wyrok częściowy Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 8 sierpnia 2024 r (I ACa 263/24), w którym Sąd:

        oddalił apelację pozwanego co do zawartego w punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcia o ustaleniu

Tym samym uprawomocnił się wyrok Sądu I Instancji w punkcie I tj.  ustalający, że umowa kredytu hipotecznego z 2008 r. zawarta pomiędzy XXXX, a Getin Bank Spółką Akcyjną w Katowicach jest nieważna.

 

 

aplikant radcowski

Adrian Waroch

Oprócz umów „typowo” frankowych istnieje także duża grupa konsumentów, a zarazem klientów Kancelarii, którzy swoje umowy zawarli z Bankiem początkowo w PLN, które to po kilku latach (zazwyczaj od 2 do 5) zostały zwaloryzowane w drodze aneksów do waluty obcej – najczęściej CHF. W momencie zawarcia takiego aneksu nie ulega wątpliwości, iż pomiędzy stronami doszło w zasadzie do zawarcia nowego stosunku prawnego tj. zawarcia kolejnej umowy tym razem waloryzowanej kursem CHF. Tym samym sytuacja takich kredytobiorców została zrównana z kredytobiorcami, którzy swoje umowy zawarli od początku jako tzw. umowy frankowe. Umowa taka, najczęściej zawierana w formie aneksu jest analogiczna do typowej umowy frankowej – dlatego też nie istnieją żadne przeszkody, aby przed Sądem dochodzić swoich praw z tego tytułu. O ile bez żadnych wątpliwości ustalenie nieważności takiego aneksu i odzyskanie rat kapitałowo- odsetkowych płaconych w tymże okresie jest bardzo prawdopodobne i możliwe, o tyle Kancelaria na skutek wnikliwej analizy i polemiki prawnej w toczących się sporach sądowych żąda ustalenia nieważności także pierwotnej umowy zawartej w PLN. W ocenie Kancelarii nie jest bowiem możliwe przywrócenie sytuacji prawnej i faktycznej kredytobiorców, w jakiej byliby oni gdyby Bank nie zawarł w aneksie nieuczciwych postanowień. Byłaby to zbyt daleka ingerencja w wykonywaną obecnie umowę przez Kredytobiorców, gdyż zarówno w interesie Banku jak Kredytobiorców było zawarcie nowej umowy waloryzowanej kursem CHF.

W razie dodatkowych pytań zespół Kancelarii pozostaje jak zawsze do Państwa dyspozycji.

aplikant radcowski

Adrian Waroch

W ostatnim czasie coraz więcej Banków decyduje się na wystosowanie do klientów kancelarii propozycji ugodowych w sporach frankowych toczących się przed Sądem.

Pierwsza propozycja zazwyczaj stanowi punkt wyjścia do negocjacji, zaś po jej otrzymaniu Kancelaria w sposób szczegółowy dokonuje analizy z punktu widzenia finansowego, czy nadal korzystne jest prowadzenie postępowania Sądowego, czy też polubowne zakończenie sprawy.

Na skutek rozwiązania w zasadzie wszelkich wątpliwości orzeczniczych w sprawach tzw. kredytów frankowych obecnie ponad 98% spraw kończy się w sposób korzystny dla Kredytobiorców, tym samym aby ugoda była korzystna winna w zasadzie pokrywać się z roszczeniami pieniężnymi dochodzonymi przez konsumentów w sporach sądowych. Należy pamiętać bowiem, że z uwagi na liczne obłożenie referatów Sądów sprawa w I Instancji toczy się standardowo około 2-3 lat (w większych miastach trwa to jeszcze dłużej) – tym samym roszczenie odsetkowe Kredytobiorcy zwiększa się z dnia na dzień i często po zakończeniu całego procesu opiewa na bardzo wysokie kwoty, które to Bank musi oddać oprócz pierwotnego żądania pieniężnego. W przypadku zawarcia ugody konsument rezygnuje z dalszych odsetek, z czego Banki doskonale sobie zdają sprawę. A zatem często na pierwszy rzut oka korzystna oferta Banku, po przeanalizowaniu jej przez Kancelarię okazuje się niewspółmierna do tego, co Kredytobiorca odzyska po prawomocnym wyroku Sądowym.

Jednak należy wskazać także plusy ugód frankowych, którymi niewątpliwie jest przede wszystkim czas, w którym sprawę w sposób polubowny można zakończyć w zasadzie w przeciągu miesiąca, a także najbardziej prozaiczna kwestia jaką jest zdrowie Klientów.

PODSUMOWANIE: Do każdej propozycji ugodowej należy podchodzić w sposób indywidualny, należy pamiętać bowiem, że zazwyczaj pierwsza propozycja ze strony Banku tylko pozornie może wydawać się bardzo korzystna. Tylko i wyłącznie analiza prawna Kancelarii pozwala na rzetelne zobrazowanie takiej ugody pod kątem ekonomicznym. Proces sądowy pozwala w pełni bowiem zaspokoić roszczenia Kredytobiorców, zaś odsetki ustawowe za kilka lat procesu często rekompensują niedogodności Klientów.

W dniu 8 maja 2024 roku TSUE po raz kolejny stanął po stronie „frankowiczów”, wydając rozstrzygnięcie dotyczące bezzasadności zgłaszanego zarzutu zatrzymania przez pozwane Banki. O ile sam zarzut zatrzymania jest dopuszczalny w świetle procedury cywilnej, to w sprawach frankowych nie miał on żadnego logicznego zastosowania, ponieważ Banki posiadają możliwość skorzystania z dalej idącego zarzutu jakim jest zarzut potrącenia.

Zarzut zatrzymania miał (i nadal ma) na celu jednak wywołać presję na konsumencie poprzez próbę zawarcia w wyroku przez Sąd Orzekający sentencji zgodnie z którą Bank wypłaciłby zasądzone na rzecz „frankowiczów” przy jednoczesnym zaofiarowaniu (przekazaniu) przez nich kwoty udostępnionego kapitału. Nasza kancelaria od początku podnosiła niedopuszczalność takiej koncepcji z dwóch powodów: po pierwsze byłoby to sprzeczne z Dyrektywą 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. która to ma na celu ochronę konsumenta, a po drugie Banki dysponują dalej idącym zarzutem potrącenia.

Orzecznictwo krajowe opowiadało się w zdecydowanej większości za stanowiskiem Kancelarii co do bezzasadności zarzutu zatrzymania, jednakże zdarzały się nadal pojedyncze wyroki, w których to zarzut taki na rzecz Banku był uwzględniany.

Na skutek orzeczenia z dnia 8 maja 2024 roku wydanego w sprawie o sygn. C-424/22, TSUE jednoznacznie potwierdził, iż zarzut zatrzymania jest sprzeczny z Dyrektywą 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. stwierdzając, iż:

„Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że:

 

Stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w kontekście stwierdzenia nieważności zawartej przez instytucję bankową z konsumentem umowy kredytu hipotecznego z uwagi na nieuczciwy charakter niektórych warunków tej umowy powołanie się przez tę instytucję na prawo zatrzymania prowadzi do uzależnienia przysługującej konsumentowi możliwości uzyskania przez niego zapłaty kwot, które zasądzono od wspomnianej instytucji ze względu na skutki restytucyjne wynikające ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru tych warunków, od równoczesnego zaofiarowania przez rzeczonego konsumenta zwrotu albo zabezpieczenia zwrotu całości świadczenia otrzymanego od tej samej instytucji przez konsumenta na podstawie wspomnianej umowy, niezależnie od spłat dokonanych już w wykonaniu tej umowy”

Jest już to kolejne orzeczenie TSUE, które tylko wzmacnia pozycję konsumentów w sporach frankowych.

Kancelaria na bieżąco przyjmuje nowe sprawy związane z kredytami frankowymi wszystkich Banków. Jeśli masz kredyt frankowy m.in. w BNP Paribas, Bank Handlowy (Citibank), Millennium Bank, BOŚ Bank, Santander Bank Polska (daw. BZ WBK), Deutsche Bank Polska, ING Bank Śląski, mBank, PKO BP, Polska Kasa Opieki (Pekao), Raiffeisen Polbank – zapraszamy do kontaktu z Kancelarią w celu weryfikacji Umowy.

 

aplikant radcowski

Adrian Waroch

W dniu 25 kwietnia 2024 r. Sąd Najwyższy podjął wyczekiwaną przez wszystkie strony uchwałę, która w dużej mierze odpowiedziała na pytania prawne już rozstrzygnięte zarówno poprzez orzecznictwo krajowe, jak i przede wszystkim TSUE.

Na skutek podjętej Uchwały Sąd Najwyższy orzekł, iż:

  1. W razie uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów.
  1. W razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego umowa nie wiąże także w pozostałym zakresie.
  1. Jeżeli w wykonaniu umowy kredytu, która nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, bank wypłacił kredytobiorcy całość lub część kwoty kredytu, a kredytobiorca dokonywał spłat kredytu, powstają samodzielne roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia na rzecz każdej ze stron.
  1. Jeżeli umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, bieg przedawnienia roszczenia banku o zwrot kwot wypłaconych z tytułu kredytu rozpoczyna się co do zasady od dnia następującego po dniu, w którym kredytobiorca zakwestionował względem banku związanie postanowieniami umowy.
  1. Jeżeli umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, nie ma podstawy prawnej do żądania przez którąkolwiek ze stron odsetek lub innego wynagrodzenia z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych w okresie od spełnienia nienależnego świadczenia do chwili popadnięcia w opóźnienie co do zwrotu tego świadczenia.

Komentując powyższe, należy wskazać, że uchwała ta potwierdziła obecną linie orzeczniczą, która w znaczącej liczbie spraw jest korzystana dla konsumentów. Nie stanowi ona żadnego przełomu w sprawach frankowych, a jedynie potwierdzenie dotychczasowych twierdzeń pełnomocników konsumentów, w tym naszej Kancelarii. Uchwała ta zwiększa pewność prawną co do rozstrzygnięć w sprawach frankowych i powinna być kolejnym argumentem za tym, aby kredytobiorcy, którzy nadal nie zdecydowali się na wytoczenie sprawy przeciwko Bankowi po raz kolejny się nad tym zastanowili. W tym celu zachęcamy do skontaktowania się z Kancelarią – adresy e- mail oraz numery telefonów dostępne są na stronie Kancelarii.

 

 

aplikant radcowski

Adrian Waroch

 

Przez długi czas przyjmowało się w orzecznictwie, iż w przypadku wystąpienia z roszczeniem o ustalenie nieważności umowy „frankowej” przez zainteresowanych w oparciu o art. 189 k.p.c. wymaga współdziałania wszystkich kredytobiorców.

Mając to na uwadze, problematyczne bywały sprawy w których to zgłaszały się osoby z umową „frankową”, która zawierana była w trakcie małżeństwa kredytobiorców, jednakże małżeństwo takie ustawało w trakcie wykonywania tychże umów – a  to z powodu, iż bardzo często kredytobiorcy nie mogli znaleźć wspólnej nici porozumienia w dążeniu do ustalenia nieważności umowy z powodu zawarcia w niej postanowień abuzywnych i braku chęci (możliwości) współdziałania z byłym partnerem.

W takim przypadku sytuacja taka nie zamykała drogi do odzyskania pieniędzy z tytułu nieważnej umowy, jednakże Kancelaria z najdalej idącej ostrożności w takiej sytuacji kierowała do Sądów wyłącznie pozwy o zapłatę. Powoduje to natomiast konieczność dalszych rozliczeń z Bankiem i wytaczania kolejnych powództw o zapłatę nieobjętych pozwem za dany okres spłat. Jedynie bowiem powództwo o ustalenie nieważności umowy pozwala całkowicie rozwiązać kwestie ważności/nieważności umowy i zapobiec dalszym spłatom na przyszłość.

Orzecznictwo frankowe od wielu lat zmienia się i ewoluuje na korzyść kredytobiorców i tak samo ma to miejsce z wyżej poruszonym zagadnieniem. Pojawiły się bowiem uchwały Sądu Najwyższego, który jednoznacznie wskazał, iż w sprawie o ustalenie, nie jest potrzebne współdziałanie wszystkich kredytobiorców.

Uchwała z dnia 19 października 2023 r. (sygn. akt III CZP 12/23), w sprawie przeciwko bankowi o ustalenie nieważności umowy kredytu nie zachodzi po stronie powodowej współuczestnictwo konieczne wszystkich kredytobiorców.

Niniejsze stanowisko potwierdził SN uchwałą składu trzech sędziów z dnia 26 października 2023 r. (III CZP 156/22), ​w sprawie o ustalenie nieważności umowy kredytu i o zwrot nienależnych świadczeń spełnionych na jej podstawie po stronie powodowej nie zachodzi współuczestnictwo konieczne kredytobiorców.

Zgodnie zatem z powyższym każdy kredytobiorca posiada samodzielną legitymację do wytoczenia powództwa o ustalenie, które to pozwala na najdalej idące rozstrzygnięcie w oparciu o które możliwe będzie całkowite uwolnienie się od umowy „frankowej” w wyniku uznania jej przez Sąd za nieważną w całości. Niesie to za sobą także szereg korzyści, ponieważ w przypadku takiego roszczenia możliwe jest także wystąpienie do Sądu wraz z pozwem o wstrzymanie płatności rat na czas trwania procesu przez takiego kredytobiorcę (którego to zasadność udzielenia została potwierdzona przez TSUE).

Kancelaria wdrożyła już owe orzecznictwo Sądu Najwyższego w życie i wytoczyła pierwsze pozwy w imieniu klientów, którzy działają w sprawie bez byłego małżonka/małżonki uzyskując w tym zakresie także korzystne postanowienia o zabezpieczeniu poprzez wstrzymanie płatności rat (tym samy Sądy Orzekające potwierdzają stanowisko Kancelarii, w innym wypadku udzielenie takiego zabezpieczenia nie byłoby możliwe z uwagi na brak legitymacji).

Podsumowując: zgodnie z najnowszym orzecznictwem, po rozwodzie można wystąpić samodzielnie do sądu w sprawie frankowej o ustalenie nieważności umowy, nie potrzeba współdziałania wszystkich kredytobiorców

Banki od kilku lat w toku spraw frankowych starały się zniechęcać klientów Kancelarii poprzez wyliczenie potencjalnego roszczenia przysługującego na ich rzecz w przypadku uwzględnienia roszczeń kredytobiorców frankowych, m.in. poprzez naliczanie tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, czy też waloryzacji, która winna zostać uwzględniona z uwagi na upływ czasu i zmianę wartości pieniądza w czasie.

Jednakże przepisy kodeksu cywilnego są w tej kwestii jednoznaczne i w ocenie Kancelarii oczywistym od początku było, iż w przypadku bezpodstawnego wzbogacenia strony winny zwrócić sobie to co nawzajem świadczyły tj. najprościej ujmując Bank wypłaca wszystko to, co kredytobiorca na jego rzecz zapłacić na poczet nieważnej Umowy, a Bank może domagać się zwrotu wypłaconego kapitału w dniu wypłaty całości kredytu bądź ostatniej z transz.

To jednak nie było wystarczającym argumentem przed Sądami Polskimi dla Banków, które zaczęły także pozywać o wyżej wymienione wynagrodzenie za korzystanie z kapitału, ewentualnie waloryzację. I pomimo tego, że Sądy krajowe oddalały takie roszczenia Banków wskazując jednoznacznie, że nie ma podstawy prawnej, aby podmiotowi, który dopuścił się stosowania z umowach nieuczciwych postanowień względem konsumenta należne byłoby cokolwiek innego niż wypłacony kapitał. Doprowadziło to do skierowania przez Składy orzekające pytań prawnych do TSUE, które nie pozostawiły wątpliwości co do tej kwestii.

Kluczowy w tej kwestii był przełomowy wyrok trybunału z 15 czerwca 2023 r. wydany w sprawie C‑520/21, gdzie zostało wskazane, iż:

W kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu z niej nieuczciwych warunków,

art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich

należy interpretować w ten sposób, że:

–        stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.

Banki nadal jednak pozostawały przy swoim, co skutkowało wydaniem kolejnych orzeczeń przez TSUE, które to wydane zostały w postaci Postanowień, co ma kluczowe znaczenie (gdyż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydaje wyroki wyłącznie wówczas kiedy istnieje potrzeba merytorycznego rozpoznania danej sprawy, natomiast postanowienia wtedy, gdy uznaje, że kwestia ta została już rozstrzygnięta – i właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku jakichkolwiek dodatkowych roszczeń dochodzonych przez Banki w przypadku uznania umowy konsumenta w całości za nieważną).

Tym samym Postanowieniem Trybunału z dnia 11 grudnia 2023 r. w sprawie C‑756/22 orzeczono ponownie, że:

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich

należy interpretować w ten sposób, że:

w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową za nieważną w całości ze względu na to, że umowa ta zawiera nieuczciwe warunki, bez których nie może ona dalej obowiązywać, stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta zwrotu kwot innych niż kapitał wpłacony na poczet wykonania tej umowy oraz ustawowe odsetki za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty.

Natomiast w dniu 12 stycznia 2024 r. Trybunał zamknął pewnego rodzaju trylogie owego zagadnienia wydając kolejne Postanowienie w sprawie C‑488/23, w której to tezie wskazał, że:

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich

należy interpretować w ten sposób, że:

w kontekście uznania za nieważną w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję kredytową, a to ze względu na to, że umowa ta zawierała nieuczciwe warunki, bez których nie mogła dalej obowiązywać, przepisy te stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta, poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi.

TSUE potwierdziło zatem, iż Banki w sprawach frankowych poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, nie mogą żądać rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi, czy też wynagrodzenia za tzw. „korzystanie z kapitału”.

Stanowi to kolejny bardzo ważny argument, aby niezdecydowani kredytobiorcy, którzy obawiali się podważenia swojej umowy frankowej z uwagi na ewentualne rozliczenia z Bankiem, odważyli się zrobić krok i podjąć działania w swojej sprawie z pomocą naszej Kancelarii.

W dniu 7 grudnia 2023 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał po raz kolejny pozytywny dla konsumentów „frankowiczów” Wyrok w sprawie o sygn. C-140/22.

Trybunał orzekł, iż:

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową ze względu na to, iż umowa ta zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może ona dalej obowiązywać:

– stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy, jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on, po pierwsze, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie, że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej – konsekwencji tego uznania nieważności, i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną;

– stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała w mocy

Co to oznacza dla obecnych oraz potencjalnych klientów zainteresowanych ustaleniem nieważności swojej umowy frankowej?

Do tej pory Sądownictwo krajowe „ucinało” żądane w pozwie odsetki skracając je za okres od złożenia na rozprawie przez kredytobiorcę tzw. oświadczenia o skutkach nieważności umowy. Niekiedy pierwsza rozprawa odbywa się po dwóch bądź też nawet więcej lat przed Sądem, co miało i ma istotny wpływ na wysokość należnych dla kredytobiorcy odsetek.

Zgodnie z art. 455 Kodeku Cywilnego: Jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Właśnie z takim terminem spełnienia świadczenia mamy do czynienia w przypadku umowy kredytu, stąd nie ulegało dla zespołu Kancelarii, iż odsetki należą się kredytobiorcy po upływie terminu dobrowolnego spełnienia świadczenia wyrażonego w wezwaniu do zapłaty. Większość składów apelacji Szczecińskiej podziela ten pogląd, jednakże zdarzały się i tejże apelacji odmienne stanowiska. Natomiast w innych okręgach typowym było zasądzanie odsetek od tzw. oświadczenia o którym mowa powyżej.

Stąd też skierowane zostało pytanie do TSUE w tej kwestii. Trybunał natomiast jednoznacznie wskazał, iż nie ma żadnych przesłanek prawnych, aby konsument składał jakiekolwiek oświadczenie przed sądem krajowym w celu skorzystania z ochrony przewidzianej w Dyrektywie 93/13/EWG. 

 

A zatem być może jest to moment, w którym to pozwane Banki zaczną kierować do Sądów wnioski o przyśpieszenie sprawy, gdyż dla kredytobiorcy dłuższy czas rozpoznania jego sprawy będzie oznaczał większą rekompensatę z tytułu należnych odsetek, a dodając do tego, iż obecnie Klienci Kancelarii w 98% mają prawomocnie zawieszone płatności rat na czas trwania procesu, straty Banków mogą być jeszcze większe.

 

Kancelaria zachęca do kontaktu telefonicznego bądź poprzez email w celu omówienia wszelkich aspektów związanych z umowami walutowymi.

E-Mail dla kredytów walutowych: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

 

 

aplikant radcowski

Adrian Waroch