Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2023 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C‑287/22 orzekł, iż:
„Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że:
stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może oddalić złożony przez konsumenta wniosek o zastosowanie środków tymczasowych mających na celu zawieszenie, w oczekiwaniu na ostateczne rozstrzygnięcie w przedmiocie unieważnienia zawartej przez tego konsumenta umowy kredytu ze względu na to, że owa umowa kredytu zawiera nieuczciwe warunki, spłaty rat miesięcznych należnych na podstawie wspomnianej umowy kredytu, w sytuacji gdy zastosowanie takich środków tymczasowych jest konieczne dla zapewnienia pełnej skuteczności tego orzeczenia”
Oznacza to, że w przypadku złożenia przed Sądem Polskim wniosku o zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego tj. o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z nieważnej umowy frankowej poprzez wstrzymanie płatności rat do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, wniosek taki powinien zostać uwzględniony z uwagi m.in. na nieuczciwe warunki umowy, spłaty dalszych rat na poczet nieważnej umowy – co w konsekwencji prowadzi do zwiększenia się bezpodstawnego wzbogacenia po stronie Banku i wymagałoby od kredytobiorców wytaczania kolejnych powództw o zapłatę coraz to dalszych rat spłacanych w toku procesu (niekiedy sprawy w I Instancji toczą się w granicach od 3 nawet do 5 lat). TSUE wskazał, że taki stan jest niedopuszczalny i w tym upatrywać należy przede wszystkim konieczności zabezpieczenia takiego roszczenia, tak aby konsument nie był nadmiernie obciążony.
Dodatkowo wskazał przesłanki, które umacniają zasadność wniosku (jednocześnie nie eksponując tego, że są to przesłanki obligatoryjne), tj. po pierwsze suma dokonanych wpłat rat kapitałowo- odsetkowych winna być co najmniej równa kwocie wypłaconego kredytu w dniu jego uruchomienia oraz po drugie wykazania tego, że umowa zawiera niedozwolone postanowienia umowne.
Mając na uwadze powyższy wyrok Kancelaria sporządziła zarówno dla bieżących klientów, jak i nowych klientów wnioski o zabezpieczenie uwzględniające argumentację przytoczoną powyżej w oparciu o uzasadnienie TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r. Do tej pory na około 45 takich wniosków ponad 95% zostało uwzględnionych przez Sądy, tym samym klienci nie muszą spłacać rat kredytu od dnia wydania postanowienia w tym zakresie. Bankom co do zasady przysługuje zażalenia na tak wydane postanowienie, jednakże w ocenie Kancelarii istnieje małe prawdopodobieństwo, aby Sądy Apelacyjne zmieniały postanowienia o wstrzymaniu płatności rat. Ponadto także w nowych pozwach składanych przez Kancelarię po dacie 15 czerwca 2023 roku, wszystkie wnioski o zabezpieczenie zostały rozpoznane w ciągu ustawowych 7 dni i uwzględnione – dodatkowo wskazując, że Sądy w całości popierają argumentację Kancelarii dotyczącą zasadności wniosków.
Wniosek taki w trakcie sprawy wiąże się z opłatą sądową w wysokości 100,00 zł. Natomiast w nowych sprawach, gdy jest on składany wraz z pozwem nie podlega on dodatkowej opłacie (opłacie sądowej podlega wyłączenie pozew).
W razie dodatkowych pytań zespół Kancelarii pozostaje do Państwa dyspozycji.
aplikant radcowski
Adrian Waroch