Powyższe zagadnienie w sprawach frankowych od ponad dwóch lat stanowi spór wśród Sądów orzekających co do zasadności udzielania zabezpieczenia roszczeń kredytobiorców z tytułu nieważności umowy poprzez wstrzymanie obowiązku spłaty rat kapitałowo- odsetkowych na czas trwania procesu.
Z wnioskiem o zabezpieczenie występuje się zazwyczaj równocześnie ze złożeniem powództwa przeciwko Bankowi (w których to powództwach kredytobiorcy żądają jednocześnie zapłaty nienależnie uiszczonych rat, a także ustalenia nieważności Umowy). Jednakże nic nie stoi na przeszkodzie, aby także w trakcie procesu wystąpić osobno z takim żądaniem.
Aby wniosek o zabezpieczenie okazał się skuteczny i został uwzględniony przez Sąd, w doktrynie wykształcił się pogląd, który został wytyczony przede wszystkim przez Warszawski wydział frankowy, iż wystąpić kumulatywnie winny dwie przesłanki tj. po pierwsze suma wpłaconych rat kapitałowo- odsetkowych powinna przewyższać kwotę udzielonego kredytu oraz po drugie uprawdopodobnienie roszczenia, tzn. że umowa kredytu zawiera niedozwolone postanowienia umowne.
Pomimo faktu, iż obecnie ponad 98% spraw frankowych z powództwa kredytobiorców jest uwzględniana przez Sądy i w orzeczeniu kończącym w sentencji stwierdzana jest nieważność umów, to udzielanie zabezpieczeń na czas trwania procesu nie jest powszechne. Najwięcej w tym zakresie zależy od Sędziego orzekającego w danej sprawie. Kancelarii udało się uzyskać prawomocne zabezpieczenia dla klientów frankowych na czas trwania postępowania w sposób wyrażony powyżej, zarówno przed Sądem Okręgowym w Szczecinie, jak i w Koszalinie.
W ostatnim czasie wniosek o zabezpieczenie w imieniu kredytobiorców został przez Kancelarię złożony przed Sądem II Instancji (gdzie Sąd I Instancji uznał sentencyjnie za nieważną Umowę klientów), przez co argumenty o braku zasadności konieczności spełniania dalszych rat przez kredytobiorców na rzecz Banku były jeszcze bardziej wyeksponowane i zasadne.
Powyższe zagadnienie stanowi także przedmiot pytania prejudycjalnego skierowanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie do TSUE w sprawie C-287/22, w którym to Sąd Krajowy jednoznacznie widzi potrzebę uzyskania przez kredytobiorców zabezpieczenia w sposób wymieniony powyżej mając w szczególności na uwadze Dyrektywę 93/13. W zależności od rozstrzygnięcia tejże sprawy zależy w dużej mierze to, czy uda się przekonać Sędziów, którzy w dalszym ciągu odmawiają udzielania zabezpieczeń powołując się na brak interesu prawnego po stronie kredytobiorców – co w ocenie zespołu kancelarii jawi się jako sprzeczne z ww. Dyrektywą 93/13.
aplikant radcowski
Adrian Waroch