W dniu 8 maja 2024 roku TSUE po raz kolejny stanął po stronie „frankowiczów”, wydając rozstrzygnięcie dotyczące bezzasadności zgłaszanego zarzutu zatrzymania przez pozwane Banki. O ile sam zarzut zatrzymania jest dopuszczalny w świetle procedury cywilnej, to w sprawach frankowych nie miał on żadnego logicznego zastosowania, ponieważ Banki posiadają możliwość skorzystania z dalej idącego zarzutu jakim jest zarzut potrącenia.
Zarzut zatrzymania miał (i nadal ma) na celu jednak wywołać presję na konsumencie poprzez próbę zawarcia w wyroku przez Sąd Orzekający sentencji zgodnie z którą Bank wypłaciłby zasądzone na rzecz „frankowiczów” przy jednoczesnym zaofiarowaniu (przekazaniu) przez nich kwoty udostępnionego kapitału. Nasza kancelaria od początku podnosiła niedopuszczalność takiej koncepcji z dwóch powodów: po pierwsze byłoby to sprzeczne z Dyrektywą 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. która to ma na celu ochronę konsumenta, a po drugie Banki dysponują dalej idącym zarzutem potrącenia.
Orzecznictwo krajowe opowiadało się w zdecydowanej większości za stanowiskiem Kancelarii co do bezzasadności zarzutu zatrzymania, jednakże zdarzały się nadal pojedyncze wyroki, w których to zarzut taki na rzecz Banku był uwzględniany.
Na skutek orzeczenia z dnia 8 maja 2024 roku wydanego w sprawie o sygn. C-424/22, TSUE jednoznacznie potwierdził, iż zarzut zatrzymania jest sprzeczny z Dyrektywą 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. stwierdzając, iż:
„Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że:
Stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą w kontekście stwierdzenia nieważności zawartej przez instytucję bankową z konsumentem umowy kredytu hipotecznego z uwagi na nieuczciwy charakter niektórych warunków tej umowy powołanie się przez tę instytucję na prawo zatrzymania prowadzi do uzależnienia przysługującej konsumentowi możliwości uzyskania przez niego zapłaty kwot, które zasądzono od wspomnianej instytucji ze względu na skutki restytucyjne wynikające ze stwierdzenia nieuczciwego charakteru tych warunków, od równoczesnego zaofiarowania przez rzeczonego konsumenta zwrotu albo zabezpieczenia zwrotu całości świadczenia otrzymanego od tej samej instytucji przez konsumenta na podstawie wspomnianej umowy, niezależnie od spłat dokonanych już w wykonaniu tej umowy”
Jest już to kolejne orzeczenie TSUE, które tylko wzmacnia pozycję konsumentów w sporach frankowych.
Kancelaria na bieżąco przyjmuje nowe sprawy związane z kredytami frankowymi wszystkich Banków. Jeśli masz kredyt frankowy m.in. w BNP Paribas, Bank Handlowy (Citibank), Millennium Bank, BOŚ Bank, Santander Bank Polska (daw. BZ WBK), Deutsche Bank Polska, ING Bank Śląski, mBank, PKO BP, Polska Kasa Opieki (Pekao), Raiffeisen Polbank – zapraszamy do kontaktu z Kancelarią w celu weryfikacji Umowy.
aplikant radcowski
Adrian Waroch